HDP’nin eski Eş Genel Lideri Selahattin Demirtaş, Megafon TV’de genç gazetecilerin sorularını yanıtladı. 2016’dan bu yana Edirne Cezaevi’nde tutuklu bulunan Demirtaş‘a genç gazetecilerin sorularına verdiği karşılıklar şöyle:
Ahmet Ayva: Sizin Rusya’ya yaptığınız bir ziyaret sonrası, dönüşte gerçekleştirdiğiniz basın açıklaması nedeniyle ‘Cumhurbaşkanına hakaret’ gerekçesiyle 3 yıl 6 aylık mahpus cezanız geçen gün onandı. Açıklamanızda esasen “Türkiye’nin Rusya ile olan tansiyonuna, iktidarın dış siyasetteki yanılgılarına bir an evvel son vermesi” gerektiğini lisana getirmiştiniz. Artık Rusya ve Ukrayna ortasında büyük bir savaş var. Başta Doğu Avrupa, Türkiye, Ortadoğu ve dünyayı ilgilendiren bu savaşı, iktidarın açıklamalarını nasıl değerlendirirsiniz?
Megafon TV’ye ve soru gönderen bütün gazeteci arkadaşlara selam ve teşekkürlerimi göndererek başlamak istiyorum. Yargının bugünkü tavrını bir hukuksal faaliyet olarak tanımlamak mümkün değil. Bir kısım yargı mensubu, elindeki gücü açıkça siyasi hedefle ve çıkarları için kullanıyor. Hasebiyle bize verilen cezalar rastgele bir kabahat ögesine dayanmıyor. İktidarın ayakta kalabilmesi için muhalefeti ve toplumu bastırma, tasfiye etme gayesine hizmet ediyor. Kimi mahkemeler adeta AKP-MHP vilayet teşkilatı üzere çalışıyor. Bu nedenle biz tutuklu yahut hatalı değil, siyasi rehineyiz diyoruz. Bu savımız AİHM kararları ile de tescillenmiş durumdadır. Münasebetiyle sorunuzda kelamını ettiğiniz cezayı bu halde ele almak gerekir.
Rusya’nın Ukrayna’yı işgaline gelince, her şeyden evvel ilkesel olarak savaşa karşı çıkmak, yüksek sesle barışı haykırmak gerekir. Ukrayna dahil olmak üzere tüm halkların iradesine saygıyı temel alarak işgallere karşı çıkmak da ilkesel bir tavırdır. Lakin bir siyaset aracı olarak savaş, binlerce yıldır insanlığın acı, yıkıcı, kıyıcı bir gerçeği olarak varlığını da sürdürüyor. Emperyalist ve kapitalist global sistemde savaş, birebir vakitte pazarın ve krizlerin idaresinde acımasız bir strateji olarak uygulanıyor.
Günümüz “Batı” dünyası, “Doğu” olarak kodladığı Çin ve Rusya merkezli kapitalizmi bir tehdit olarak algılıyor ve soğuk savaştan bu yana çeşitli yollarla sınırlamaya çalışıyor. Başlangıçta “tehdit” komünizmdi, artık “otoriterizm” olarak söz ediliyor. Biden idaresinin ABD’de iş başına geldiği günden beri dünyanın “demokratlar” ve “otoriterler” biçiminde iki kutba ayrılacağı açıkça söyleniyor. Bu çerçevede, yakın vakitte ABD’de memleketler arası bir demokrasi konferansı düzenlendi ve oraya davet edilmeyen ülkelerin, “otoriter devletler” kategorisine alındığı bildirisi verildi. Çin, Rusya ve Türkiye de davet edilmeyen ülkeler ortasındaydılar. ABD ve AB, NATO’yu da tekrar şekillendirip salt askeri bir örgüt olmaktan çıkararak bilhassa ekonomik alanda Doğu kapitalizmini sonlandırmaya çalışırken bu “demokrat” olarak kodladığı ülkelerle birlikte hareket etmeyi hedefliyor. Rusya ve Çin ise esasen uzun vakittir gayede olduklarının farkındaydı ve kendilerine yeni soluk boruları açmaya çalışıyorlardı. Çin ve Rusya’nın ekonomik faaliyetleri Asya, Afrika, Orta Doğu başta olmak üzere global ölçekte bir oldukça yaygınlaşmış durumda. Güç kaynaklarının yahut iş gücünün hatırı sayılır bir kısmını elinde tutan bu iki büyük askeri gücün, iktisatta de Batı kapitalizmini zorlayacak ölçekte bir kapitalist güce erişmeleri Batı’yı bir formda birlikte hareket ederek Doğu’yu sınırlamaya itmeye başlamıştı.
İşte Rusya’nın Ukrayna işgali bu global satrancın bölgesel seviyede ve tam da Avrupa’nın göbeğinde oynanan birinci büyük atağıdır, önemli değişimlerin yaşanacağı güç şovlarının birinci atağıdır. Yaşanan acılar ise tüm faturasıyla birlikte ezilenleredir. Biz bu savaş oyunlarına ezilen halklar ve sömürülen kısımlar cephesinden bakmak zorundayız. Kapitalizme ve emperyalizme alternatif öteki bir dünya mümkündür diyerek emeği, doğayı, kimlikleri, inançları, bayan eşitliğini, temel özgürlükleri ve radikal demokrasiyi savunan sol bir perspektifi büyütmeyi hedeflemeliyiz. AKP-MHP iktidarı bu savaştan nemalanıp içeride ve dışarıda yaşadığı sıkışıklığı aşmaya çalışan pragmatist ve prensipsiz bir siyaset izliyor, izleyecek ancak en sıkıntı durumda kalan da kendileri olacak. Biz barışı savunarak, demokratik iktidar alternatifini büyüterek, işçilerin direnişini savunarak, Kürt halkının dinamik özgürlük gayreti ile olabildiğince birleştirerek bu kuvvetli süreci atlatmaya, kazanmaya odaklanacağız.
Şunu da not olarak düşelim; Çin Komünist Partisi, sosyalizme geçiş için şuurlu bir kapitalist evreyi hayata geçirdiği savında. Rusya ise Putin’in oligarşik kapitalizmini sosyalizm maksadı olmadan en çarpık haliyle yaşamakta. Hasebiyle iki ülkede de şu anda kapitalizm yürürlüktedir.
Seda Taşkın (Gazeteci): Avrupa Kurulu toplantısında Rusya’nın üyeliğinin askıya alınması oylanırken, Rusya ve Ermenistan karara karşı oy kullandı. Türkiye ise çekimser kaldı, Azerbaycan oylamaya katılmadı. Türkiye’nin, Rusya işgaline yönelik “Rusya’nın işgalini reddediyoruz” açıklaması yapmasına karşın çekimser kalmasını nasıl okumak lazım?
Türkiye hükümeti üzere prensipsiz istikrar siyaseti yürütmeye çalışan hükümetler iki ortada bir derede kaldılar. Türkiye ile Rusya ortasındaki ilgiler Erdoğan’ı Putin’e açık tutum alamayacak kadar sıkıştırmış durumda. Elbette Türkiye savaşta taraf olmamalı fakat ne şiş yansın ne de kebap diyerek olup bitenlere seyirci de kalamaz. Barışı, müzakereyi savunurken savaş mağdurlarına şartsız insani dayanağı de sunmalı, mesela daha ne kadar İHA ve SİHA satarım diye ellerini ovuşturmamalı. Olağan ki AKP-MHP iktidarından unsurlu bir tavır beklemek hayalcilik olur. Afrin başta olmak üzere Rojava’da işgale, vali atamaya yönelmiş bir zihniyetten prensipli olmaları beklenemez.
Berivan Kutlu (Gazeteci): Ukrayna ve Rusya ortasında gelişen gerginlik savaşa dönüştü. Birçok muhalif, savaşı istemedikleri tarafında açıklama yapıyor. Örnek verecek olursak Aydın Belediye Lideri Hasret Çerçioğlu, kendi ismini bombanın üzerine yazdırmıştı. Kısaca Afrin ve Kuzey-Doğu Suriye’ye yapılan hareketlere takviye oldukları açıklamalar yapmıştı. Bunu bir insan hakları savunucusu ve siyasetçi olarak nasıl görüyorsunuz?
İlkesizlik olarak. Bugünün barışseverlerinin pek birden fazla, Afrin işgalinde ne yazık ki açıkça savaş ve işgal taraftarlığı yaptılar. Savaşa ve işgale hayır diyenlerse terörist ilan edilip ya toplumsal ve siyasal linçe uğradılar ya da tutuklandılar. “Başkalarının savaşının” barışseveri olmak kolaydır. İş, savaş kapınıza dayandığında tıpkı Moskova’da on binlerce kişinin yaptığı üzere “kendi savaşına” da karşı çıkabilmektir. Umarım unsurlu barış tavrında Türkiye’de birçok çok etraf olup bitenden ders çıkarmıştır.
Sercan İke (TELE1): 12 Şubat’ta 6 muhalefet parti başkanı bir ortaya gelerek birinci defa birlikte fotoğraf vermelerinin akabinde, kamuoyuyla ortak bir metin paylaşıldı. Bu metinde “Yarının Türkiye’sini inşa etmek için kıymetli bir adım attık” tabirleri yer alıyordu. Bu bağlamda Türkiye’nin üçüncü büyük partisi olan HDP’nin olmadığı bir masada “Yarının Türkiye’sini İnşa Etmek” cümlesini nasıl değerlendiriyorsunuz?
İddialı bir cümle olarak. Bu savın sahiplerinden de savlarının altını ikna edici formda doldurmaları beklenir. HDP’yi, diğer kısımları dışlayarak bu savın gerçekleşmeyeceğini onlar da biliyorlardır eminim. Bir halde HDP ile açık, şeffaf ve demokrasi amaçlı müzakere yürütmeleri gerekiyor. Bunu yapacaklarını düşünüyorum. Önümüzde hala vakit var.
Gökçe Akgöl (Gazetecilik öğrencisi): Cumhurbaşkanı Erdoğan 12 Ocak tarihindeki AKP küme toplantısında “Edirne’deki en büyük hesabı İmralı’dakine verecek” formunda bir konuşma yaptı. Sizce Erdoğan ne yapmak istiyor?
Bence kendisi de ne yapmak istediğini bilmiyor. Bu husustaki net yanıtlarımı vermiştim. Bu etapta söylenecek ayrıca bir şey bulunmuyor. İmralı’da tecrit kalkmadan da neyin ne olduğunu bilemeyiz. Emin olduğum tek şey, Öcalan’ın demokrasi ve barış aykırısı rastgele bir şeyde yer almayacağı. Gerisi boş tartışmalardır.
Emrah Bakır: (Freelance gazeteci): Dünyada ve Türkiye’de her geçen gün artan milliyetçilik ve uluslaşma siyasetine karşı, mümkün bir seçimde HDP’nin tavrı sizce nasıl olmalıdır? Şu anki iktidarı geriltebilmek için ortak bir aday mı çıkarmalı, yoksa özgücüne dayalı bir siyaset mı izlemeli?
HDP tam da bu hedefle sol güçlerle dayanışmayı ve ortak çabayı büyütmeye, Kürt partiler ile bir ortada durmaya ve bu vesileyle demokrasi ittifakını büyütmeye uğraş ediyor. Ortak aday konusu ise şimdi başlıklardan biri değil, vakti geldiğinde süratle netleştirilir. HDP’nin seçime kendi adayıyla girmesi alternatifi de masada duruyor. Günün şartlarına nazaran HDP kendi değerlendirmesini yaparak prensiplerine uygun kararı alacaktır.
Mahsum Molak (Freelance gazeteci): Geçtiğimiz günlerde Gazeteci İrfan Aktan, Sol Parti PM üyesi Alper Taş ile bir söyleşi gerçekleştirdi. Aktan’ın, ÖDP’nin bölünmesinin müsebbibi biraz da Kürt hareketi miydi? Sorusu üzerine Alper Taş, “Açık konuşmam gerekirse evet, ÖDP’deki bölünmenin ana kaynağı Kürt hareketinin hem içeriden hem de dışarıdan müdahaleleriydi” diye tabir etti. HDP’nin ittifak toplantılarına bakınca, Kürt hareketi, sol-sosyalist partileri bölüyor mu birleştiriyor mu?
Söz konusu periyotta ben etkin siyasette değildim, İnsan Hakları Derneği’nde vazife yapıyordum. Hasebiyle tam olarak ne oldu, nasıl oldu bilemiyorum. Hususun birincil muhatapları gerektiğinde cevap verirler.
ÖDP ve bugünkü Sol Parti ile temsil ettikleri uğraş geleneğine bizler her daim büyük bir hürmet ve sempatiyle yaklaştık. Her birini değerli yol ve çaba arkadaşımız olarak görüyoruz. Beraberce, kol kola, omuz omuza birçok alanda çaba yürüttük, yürütüyoruz. Alper arkadaşımız da tekraren omuz yoldaşlığı yaptığımız pahalı bir devrimcidir. Niyetlerinden de asla kuşku duymayacağım bu arkadaşların son zamanlardaki açıklamalarını ve üsluplarını anlamakta zorlanıyorum yalnızca. Kendileri bazen bir selamı unutsalar da ben yanıt vermek yerine samimiyetle ve dostça bir selam gönderiyorum.
Bilge Çevik (Freelance gazeteci): Aslında dağınık halde yaşadığımız bu 3. Dünya Savaşıyla birlikte yükselen faşizm dalgasıyla dünya halkları da artık daha demokrat adayları konuşmaya başladı. Salgınla birlikte bilhassa bizim üzere ülkeler ekonomik krizin yarattığı durumdan sonra daha halkçı bir idare anlayışını istemeye başladılar. Bilhassa Şili ve Peru’da sosyalist adayların seçim zaferi kazanması ve Amerika ve Almanya seçimleriyle sosyalist adayların ön plana çıkması sizce ne manaya geliyor ve yaşanan bu süreci nasıl görüyorsunuz?
Başka bir dünya mümkündür diyerek anti kapitalist, anti emperyalist bir politikayı hem ulusal hem de enternasyonel seviyede büyütebilmenin çok fazla imkanı çıktı ortaya. Sömürünün akıl almaz boyutlara ulaşmasıyla dehşetli bir yoksulluk ve işsizlik girdabı dünyayı sarmışken üstüne bir de herkesin birebir gemide olmadığı Covid-19 pandemisi geldi. Eşitsizlik ve adaletsizliğin en çıplak haliyle yaşandığı bu momentte solun dünya genelinde yükselişi bir tesadüf değil bilimin gereğidir. Gerisi sol öncü güçlerin hünerlerine kalıyor. Türkiye’de de durum farklı değil. Solun sıçrama yapması için imkanlar da şartlar da uygun. Zati sol güçler bunu harıl harıl tartışıp planlamalarla ve pratik aksiyonlarla sürece karşılık olmaya uğraş ediyor. Umarım bu sefer rüzgarı yakalayacağız ve solun yelkenini dolduracağız.
Mert Can Bükülmez (Freelance gazeteci): Kürt vilayetlerinde 2015’de başlayan kent savaşının ardından Başkanlık Sistemine geçiş yapıldı. Bu geçiş sürecinden bu yana faşizmin kurumsallaşması tartışmaları çok ağır halde sürdü ve sürüyor. Sizce Kürt sıkıntısının tahlili 2016 öncesinden daha da mı zorlaştı, yoksa bu güç şartlar AKP’nin gitmesiyle süratlice değişecek midir?
Kürt sıkıntısında barışçıl tahlil ihtimali hiçbir vakit imkansız değil. En sıkıntı şartlarda bile arayışlar daima devam etmiş, tahlil denemeleri yapılmıştır. Önümüzdeki yıllarda da gündeme tekrar geleceğini düşünmek yanlış olmaz. Toplumsal psikoloji ve siyasi atmosfer değiştiğinde barışçıl ve demokratik
çözümleri tartışmak da pratikleştirmek de sıkıntı değil. Elbette bunun şartları oluşacaktır.
M. Delal Demir (Gazetecilik öğrencisi): Bilgilere nazaran muhtemel 2023 seçiminde birinci defa oy verecek 6 milyona yakın genç seçmen bulunmakta ve bu nesil günümüzdeki tabiriyle Z nesli olarak geçiyor, bu jenerasyona nasıl bir siyaset ve strateji ile yaklaşılmalı sizce?
Z jenerasyonu dediğimiz kuşağın tamamı zeki, politik, şuurlu bir bütünü söz etmiyor. Kendi içinde çok farklı tipolojiler barındıran heterojen bir kümeden kelam ediyoruz. Bu nedenle tek bir politik yaklaşım sınırı belirleyerek Z nesline ulaşmak mümkün değil. Bilimsel araştırmalarla elde edilmiş bilgiler ışığında her katman için özgün siyasetler, araçlar, telaffuz ve aksiyonlar geliştirmek gerekir. Zira Z jenerasyonu içinde Almanya’nın bizi kıskandığına inanlar da var, Almanya’nın nerede olduğunu bilmeyenler de var, Almanya’nın en âlâ üniversitelerinde tam burslu okuyanlar da. Ya da Boğaziçi’nde direnenler de var, Boğaziçi kayyumunu alkışlayanlar da. Yahut kağıt toplayan, inşaatlarda çalışanlar da var, lüks otomobillerde pudra şekeri çekenler de. Münasebetiyle çoklu ve çok taraflı politik stratejiler geliştirerek yeni seçmenlere yaklaşmayı denemeliyiz. Elbette Z nesli genel olarak daha zeki, daha pratik, daha süratli ve daha özgür ruhlu. Ne var ki bu nitelikler, onları otomatikman daha faziletli yahut daha politik kılmıyor. Bu özelliklerini bilerek, anlayarak onlarla gerçek ve tesirli bir irtibat kurmak gerekir. Anlatmaya çalıştığım şey bu.
Ardıl Batmaz (gazeteci): AİHM, sizin de dahil olduğunuz 40 milletvekilinin dokunulmazlıklarının kaldırılmasıyla ilgili olarak hak ihlali kararı verdi. Dokunulmazlığı kaldırılan ve bir kısmı cezaevinde tutulan 10 milletvekilinden kimilerinin müracaatının dahi yapılmadığı, bazılarınınkinin ise eksik evrak ve evrak nedeniyle AİHM tarafından metottan reddedildiği ortaya çıktı. Roboski davasına benzetilen bu olayı bir hukukçu olarak nasıl değerlendiriyorsunuz? Türkiye’de AİHM kararlarının uygulanmaması, HDP Hukuk Komitesi ile vekil avukatlarının direncini mi kırdı?
Hukuk Komitesi ve avukatlarımız ne yazık ki kimi önemli kusurlar ve eksiklikler yaptı. Bunların hiçbiri niyetle alakalı değil. Kaotik ortamların yol açtığı karmaşa, uyum eksikliği, deneyimsizlik yahut örgütsüzlük üzere nedenlerle birtakım kıymetli müracaatlar kadük oldu. Bunlar için ben de çok üzgünüm ancak dünyanın sonu değil, kaldığımız yerden ve kusurlarımızdan ders çıkararak durumu telafi etmeye, hukuk çabasını büyütmeye devam etmeliyiz. Roboski davası da günü geldiğinde iç hukukta kesinlikle yine canlandırılacak, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesine gerek kalmadan sorumlulardan hukuk önünde hesap sorulacaktır. Her şey tükenmiş, bitmiş değil şimdi.
Yadigar Aygün (Freelance gazeteci): Ekonomik kriz Dünya’da ve Türkiye’de derinleşiyor. Şu anda Kürt kentlerinde ve Türkiye’nin pek çok vilayetinde artan ekonomik kriz karşısında düşük fiyatlara, yoksulluğa karşı personel aksiyonları var. AKP iktidarının iktisat siyasetini ve emekçilere bakış açısını nasıl değerlendiriyorsunuz? Personel sınıfına bir bildiriniz var mı?
İşçiler, işçiler, köylüler, esnaflar, memurlar dahil alın teriyle geçinen tüm bölümler büyük bir yoksullukla karşı karşıyalar ve haklı olarak her fırsatta, her yerde direnişlerle seslerini yükseltiyorlar. Bu haklı direnişlerin yanında, içinde yer almak, dayanak olmak, büyütmek ve sonuca taşımak hem siyasal hem toplumsal muhalefetin vazifesidir. AKP-MHP zulüm iktidarı rant ve mafya çetelerinin iktidarıdır, işçilerin alın teriyle, hakkıyla, hukukuyla alakaları yoktur. İktidarı değiştirecek en büyük güç de işçilerdir. İşçiler kendi öz güçlerine güvenmeli, örgütlenmeli ve katiyetle sömürüye karşı direnmeliler. Yarınlar onlarındır, bundan emin olsunlar. Bu tertip ebediyen bu türlü devam etmez. Ayrıyeten işçiler için yazıp bestelediğim bir seçim müziği var, yakında onu da işçilere içeriden
küçük bir armağan, sıcak bir selam olarak göndereceğim.
Kadir Güney (Gazeteci): Türkiye’de elektrik başta olmak üzere temel tüketim eserlerine artırımlar geldi. Faturaların fahiş fiyatları sonrası birçok siyasetçi, sanatçı faturalarını ödemeyeceğini söyledi. Bilindiği kadarıyla tutsaklar da elektrik faturası ödüyor. Sizin faturalara nasıl yansıdı? Siz de faturanızı ödememeyi düşünüyor musunuz?
Dışarıda yaşanan ekonomik felaketlerin hapishanelerde de yansıması oluyor elbette. Tıpkı dışarıda olduğu üzere içeride de çok sayıda fakir insan var. Ben cezaevlerindeki meseleleri kendi adıma lisana getirmeyi yanlışsız bulmamakla birlikte cezaevlerinde yaşanan her sorunu, her trajediyi olabildiğince gündeme getirmeye çaba ediyorum. Hapishanelerde elektrik faturası tahsilatı başlı başına bir garabettir. Bunun yanında mahkumlardan yemek ve iaşe bedeli ismi altında önemli paralar alınıyor. Ayrıyeten kantinlerde fahiş fiyatlara kalitesiz eser satışından yahut cezaevi işliklerinde ucuz emeği sömürülen personellerden büyük karlar sağlanıyor. Yani cezaevleri de bir tıp işletme, ticarethane olarak görülüyor.
Örneğin bizim hücremizde bir televizyon, bir küçük buzdolabı, bir ketıl ve üç lamba var. Beş yıl evvel birinci elektrik faturamız 12,50 TL gelmişti. Geçen ay ise 120 TL geldi. Yani beş yılda yüzde bin artmış durumda. Aslında ödemesek elektriğimizi de kesemezler, kandil falan da gönderemezler ancak böyle
bir tavra girmeyi düşünmedim hiç.
Yeşim Özdemir (Freelance gazeteci): İçeride olan sizler mi daha çok tutsaksınız, dışarıda olan bizler mi? Türkiye’nin büyük bir hapishaneye dönüştüğünü düşünerek soruyorum bunu.
Bazen dışarıyı anlamakta, tahlil etmekte hakikaten zorlanıyorum. Şu son beş buçuk yıl, her şeyin çok çok süratli değiştiği, akıp gittiği bir tarihi süreç oldu. Dışarıdan gelen haberler, okuduklarım, izleyip dinlediklerim durumun çok yeterli olmadığını, açıkçası bir felaket olduğunu hissettiriyor. Ümitsizlik, karamsarlık, keyifsizlik, yoksulluk ve yoksunluk… Baskılar, işten atmalar, ülkeyi terk etmeler, endişeler, kaygılar… Eksik olan tek şey ranzalar galiba. İnfaz memurları ve hapishane müdürü dışarıda da var aslında. Allah hepinizi kurtarsın diyeceğim lakin siz de biraz çaba edin, direnin, çalışın, gayret edin, el ele verin. Tahliyeye az kaldı, inanın.
Emre Caka (gazeteci): Tüm dünyada olduğu üzere Türkiye’de de bilhassa futbol üzerinden iktidarlar yapılanırken sol-sosyalist gayretin ve ulusal hareketin bu hususta rastgele bir çalışmasını göremiyoruz. Türkiye geçmişine baktığımız vakit birçok siyasetçi, cürüm örgütü önderi spor ile bağlı durumda. Ve onun dışında “5’li çete” olarak bilinen Limak Şirketi’nin sahibi Nihat Özdemir, Türkiye Futbol Federasyonu’nun başında. Siz de geçtiğimiz vakitlerde Marcao’nun, Kerem Aktürkoğlu’na uyguladığı şiddeti hatırlatmış, spor ile bağlantınız olduğunu ve takip ettiğinizin sinyallerini vermiştiniz. Özetle; Türkiye sol-sosyalist ve Kürt hareketinin spora dair çalışmasının olmamasını nasıl yorumlarsınız? Bu ortada spor yapıyor musunuz? ????
İşin aslı, profesyonel sporla çok alakam yok. Futbol başta olmak üzere birçok spor kısmı büyük bir dala, önemli bir pazara dönüştü. Sporun dostluk, dayanışma, kardeşlik ve barışı geliştirme işlevi uzun vakit evvel yok olup gitti zati. Olimpiyatlar bile çıkış maksadından çok uzakta bir yere, kapitalizmin beşiğine, devletlerin rekabet alanına dönüştü. Hal böyleyken alternatif spor aktiflikleri de halı saha dostluk maçlarının ötesine geçemiyor.
Birileri bu mevzuya da baş yormalı lakin ben çok hakim değilim maalesef. Mesela sevgili Tanıl Bora’ya sormalısınız tahminen, eminim önemli teklifleri vardır. Bu vesileyle Tanıl Hoca’ya ve başka tüm dostlara da yürek dolusu selamlar gönderiyorum. Ben de burada yürüyüş, koşu falan yapıyorum. Havalandırma 7×4 metre. Maraton koşamıyorsunuz haliyle.
Muhammed Yavaş (Freelance gazeteci): Siyasetle mi bir şeyleri değiştirmek kolay, edebiyat ile mi?
İkisiyle de kolay değil fakat ikisiyle de denemek lazım. Lakin edebiyat benim için siyasetten daima bir adım önde. Daha sıcak, daha samimi, özgün ve niteliklidir edebiyat. Günümüzün pratik siyaseti ise soğuk, rekabetçi, çıkara dayalı ve riyakar. Siyaset değişimden çok iktidarı, hiyerarşiyi, gücü hedefliyor. Edebiyat ise kainatı, doğayı, insanı, hisleri, fikirleri çok istikametli anlayıp derinlemesine idrak etmemizi kolaylaştırıyor. Aslında siyaset de bunları hedefleyebilir, sağlayabilir fakat bugünün gerçek siyaseti bunu yapamaz, bu potansiyeli, bu niteliği ve emeli yoktur. Tekrar de politikayı bir kenara itmeden edebiyata da sarılmak en doğrusu gibime geliyor.
Daniel Thorpe (Freelance gazeteci): Hapishanede geçirdiğiniz süreç Türkiye siyaseti üzerine niyetlerinizi nasıl etkiledi?
Türkiye’de bilinen manasıyla siyaset yoktur. Yani devlet ile toplum ve birey ortasındaki istikrarları sağlayan, tahlilleri üreten bir aktiviteden çok rant, güç, iktidar alanları devşirmek, meslek edinmek, çıkar sağlamak aksiyonları vardır, buna da siyaset deniyor.
Biz HDP’liler mümkün olduğunca bu rezilliğe bulaşmamaya çalıştık lakin siyaset denince yeniden de midemi bulandıran pek çok şeyle karşılaştım, pek çok şeye şahit oldum. Bu manadaki siyasetten çok uzaklaştım desem abartmış olmam. Ben gayret etmeyi seviyorum. Temsili siyaseti, milletvekilliğini, başkanlığı değil. Cezaevinde bundan yeterlice emin oldum. Dışarıda bir koltuk uğruna insanların neler yaptığını gördükçe uygunca soğudum. Koltuğu olmayınca hiçe dönüşüveren karakterlerin siyasete katabileceği ne olabilir ki? Mümkünse benden uzak olsunlar, çıkınca ben de bu tiplerden çok uzak olacağım. Demokratik siyasetin yahut siyasette demokratikleşmenin büyümesine katkı sunacağım elbette.
Beril Caymaz (Freelance gazeteci): Çocuklarınızla en çok ne yapmayı özlediniz?
Kahvaltı hazırlayıp kahvaltı yapmayı. Bizim için bir gelenek, tam bir şenlikti. Başak ile kızlarımız o geleneği mümkün olduğunca sürdürüyorlar ancak bir eksikle. Gerçi kedileri var şimdilerde, ismi Zin, yerimi tutuyor mu bilemiyorum, onlara sormak lazım. En azında ben tüy döküp sağı solu kirletmiyordum, değerimi anlamışlardır bence. (Gülüyor.)
Megafon TV: Sokakta olsaydınız ve elinizde bir megafon olsaydı, sloganınız ne olurdu?
Şöyle bağırırdım: “Yaptığınız şey yasaya uygundur, DAĞILMAYIN!”
Tekrardan herkese selamlar, sevgiler. Siz genç gazetecilere, mesleğinizi özgürce yapabileceğiniz günler, yarınlar diliyorum. (Kaynak)