Beşiktaş, Altay ve Manisa formalarını da giyen eski futbolculardan Muzaffer Etçil hayatını kaybetti. Üyesi olduğu TÜFAD’dan yapılan açıklamada “Derneğimiz üyesi duayen antrenörümüz Muzaffer Etçil’in vefatını hüzünle öğrenmiş bulunmaktayız. Merhuma Büyük Allah’tan rahmet, kederli ailesine, spor topluluğuna başsağlığı ve sabırlar dileriz” denildi.
Etçil, bugün son seyahatine uğurlanacak.
Muzaffer Etçil, Manisa’da Bugün gazetesine verdiği röportajda futbol hikayesini şöyle anlatmıştı:
“1962 yılında Dış Mahalle’de Taşlıtarla diye bilenen yerde başladı futbol sevdam. O vakitler çocuktuk. Lastik ayakkabılarla Dış Mahalle’de Taşlıtarla’da mahalle ortalarında ve Sultan Camii’nin ortada bulunan Bayram yerinde top oynardık. Dış Mahalle Yıldırımspor’da gayri federal olarak top oynuyorduk. Yani lisansım yoktu. Beni birinci keşfeden Halil Hocam oldu. (Halil Onultmak) Bir gün Manisa 19 Mayıs Stadı’na turşu satmaya giderken merhum Kumar Ali gördü beni. Seni Mensucatspor’a alacağım dedi. Annem ve babam imzayı attı. Mensucatsporda lisansım çıktı ve futbola resmi olarak adım atışımın hikayesi başladı.
Ben yoksul bir ailenin çocuğuydum. Turşu, simit ve gazete satarak geçti çocukluğum. Manisa 19 Mayıs Stadı’nda maçlarda, pazarlarda ve bayram yerlerinde turşu satardım. Simit satardım gazete satardım. Harçlığımı çıkarırdım aileme maddi katkım olurdu. Manisaspor’un maçlarını büyük bir heyecanla beklerdim. O vakitler çocuktum. Daima o stadda futbol oynamanın hayallerini kurardım. 1964-1965 döneminde Mensucatspor’a birinci gittiğim yıl dört maçta 19 tane gol attım. Sonraki yıl tekrar Mensucatspor’da Birinci Amatör Küme’de 36 gol attım. Artık herkes beni konuşmaya başlamıştı.
Manisaspor’a gitmeme kendim vesile oldum. Attığım goller. Gösterdiğim performans. Yani hasılı tırnaklarımı hafriyata kazıya geldim Manisaspor’a. O vakit Yeni Asır Gazetesi tarafından Ege’de yılın futbolcusu seçilmiştim. Göze batan bir futbolcuydum. Amatör Ulusal Takım’a seçildim. Eskişehir’e gittim. Manisaspor’a transfer olmadan evvel bir çok ekip beni istedi lakin ben Manisalı olduğum için Manisaspor’u tercih ettim. 1966 yılından 1971 yılına kadar Manisaspor’da forma giydim.
BEŞİKTAŞ’A TRANSFERİ
1971 yılında Manisaspor’dan Beşiktaş’a transfer oldum. O periyotta beni Fenerbahçe ve Galatasaray da istiyordu. Manisaspor’da gösterdiğim yüksek performanstan sonra üç büyük grupların dikkatini çekmiştim. Ben Beşiktaş’a imza attıktan sonra Galatasaray beni kaçırdı. Beşiktaş’la kontrat imzaladığım için Galatasaray’a gitmemin cezası 5 Bin Türk Lirasıydı. Galatasaraylılar biz bu parayı öderiz kâfi ki gel dediler. Ben bu teklifi kabul etmedim. 1976 yılında Altay’a geldim. Beşiktaş’ta oynarken bir periyot İstanbulspor’a kiralık olarak gittim. 1979 yılında Altay’da futbolu bıraktım. Manisaspor’dan Beşiktaş’a giderken Manisaspor bu transferden çok âlâ para kazandı. (300 Bin TL) Manisaspor’un o vakitler çok borçları vardı. Beşiktaş Manisa’ya Manisasporla özel maç yapmaya geldi benim için. Ben Manisaspor için o periyot Ulusal Piyango üzere bir şey oldum. Manisa’nın ismi o vakitler pek duyulmazdı. Ben Manisaspor’un ismini Türkiye’ye duyurdum. Bu yüzden de gururluyum.
Genç yaşta İstanbul’a gidiyorsunuz. İlgi var alaka var. Şöhretlisiniz.. Orada tutunmak kolay değil. Kadroda çok seviliyordum. Vedat ağabeyler, Ulu ağabeyler, Zekeriya ağabeyler. Onlarla futbol oynamak mükemmel bir histi. Gündüz Kılıç, Metin Türel ve Abdullah Gegiç ile çalıştım Beşiktaş’ta. Manisa’dan İstanbul’a gittiğimde kendimi değişik bir dünyada bulmuştum güya. Beşiktaş’tan teklif geldiğinde birinci gece heyecanımdan uyku uyuyamamıştım. O yıllar çok hoş yıllardı. Yalnızca gazetelerden fotoğraflarını gördüğüm futbolcularla birebir kadroda forma giymek inanılmaz bir histi.
Evet oldu. Mesela İstanbul’a giderken ailemi yanımda götürürdüm. O devirde İstanbul’a bekar gittim. Bunun da dezavantajlarını yaşadım. Annemi babamı kesinlikle yanıma alırdım. Artık olsa kendime daha güzel bakardım. Altay a gitmez futbolu Beşiktaş ta bırakırdım. Artık futbola başlasam o vakit ki yanlışları yapmazdım. Tahminen de çok daha güzel yerlere gelirdim. Biz İstanbul’da aile hasreti de çekerdik. Bir bayram günü üç arkadaş ağladığımızı hatırlıyorum. Daha evvel de söylediğim üzere oralarda tutunmak kolay değil.
ALTAY YILLARI
Altay’da üç yıllık futbol oynadım. Benim için her vakit öncelik her vakit Beşiktaştır. Lakin Altayı da Beşiktaş ve Manisaspor kadar severim. Eşim o periyot gebeydi. Hatta ikiz olacak dediler. Birinin ismini Altay birinin ismini Kartal koyacağım dedim. Tek olunca ben de Altay isminde karar kıldım. O periyotta Altay’da forma giydiğim için çocuğumun ismini Altay koydum.
O periyotta Mustafa Denizli için Teknik Yöneticilik kursu açıldı. Ben de Mili Ekip kademelerinde bulunduğum için bu kursa çağırıldım. 53 kişi çağırılmıştı o periyot. Bulunduğumuz adreslere kapalı zarflar geldi. Şu gün şurada olacaksınız dediler. İnönü Stadı’nın altında bir toplantı yerine çağırıldılar. Gitmedim. Ben Teknik Yöneticiliği değil kahveciliği tercih ettim. Ticareti düşündüm. O vakit antrenörlükte bu kadar para yoktu. Antrenörlük daha sonra para kazanılan bir meslek oldu. Manisa’da büyük bir kahve açtım. Spor topluluğundan kopmadım. Bir müddet Bölgesel ve lokal gazetelerde köşe müellifliği yaptım.
Dağlar kadar fark var. Biz Erdem Stadı’nda toprak alanda idman yapar. İnönü Stadı’nda çim alanda maça çıkardık. Şimdiki kurallar çok daha hoş. Futbolcuya artık daha fazla sahip çıkılıyor. Bizim devrimiz de üç büyüklerde futbol oynamak çok zordu. Artık ise kolay. Bizde forma aşkı daha ağır basıyordu. Artık işin içine çok para girdi. Futbolcular artık sakatlanmaktan korkuyorlar. İştahları yok. Biz daha iştahlıydık. O vakitler televizyon yoktu. Bize çok büyük hasret vardı. Bizi yalnızca gazetelerden Siyah-Beyaz fotoğraflardan görüyorlardı. Artık de futbolculardan imzalar falan isteniyor lakin bizim devrimizde ilgi daha fazla fazlaydı. Bir gün Adana’ya maça gittik. Bizi görmek için camları kırmışlardı. Artık televizyonlardan futbolcunun gözünün rengi bile muhakkak oluyor.
UNUTAMADIĞI ANISI
1977 yılında Giresunspor’la maç yapacağız. Ekip uçakla Giresun’a gidecek. Mustafa Denizli’yle beni korkuttular uçak düşecek diye. Mustafa Denizli’nin o vakit Volkswagen otomobiliyle Giresun’a gittik. Biz Salihli’ye varmadan grup Giresun’a varmıştı. Maç Allah’tan berabere bitti. Yenilsek kesinlikle ceza alırdık. Mustafa Denizli’yle hoş anılarımız oldu. Kendisiyle hiç sorun yaşamadık. O sol kanatta bende sağ kanatta oynuyordum. Çok goller attık. Ben Beşiktaş’tan çok Altay’da gol attım.
Beşiktaş’ta gösterdiğim performanstan sonra A Ulusal Takım’a seçildim. Lakin yaşadığım sakatlıklar ve şanssızlıklar nedeniyle A Ulusal Ekip takımlarında bulunmama karşın forma talihi bulamadım. Bu benim içimde ukde olarak kaldı.
Öncelikle beni keşfeden merhum Halil Onultmak. Onun bende yeri çok başkadır. Kumar Ali ve Manisaspor’dan antrenörüm olan Fikri Bayrıl. Beşiktaş, İstanbulspor ve Altay’da da bir çok teknik adamla çalıştım. Hepsinin yeri bende başkadır lakin saydığım birinci üç isim benim için apayrıdır.
‘MUSTAFA DENİZLİ’YLE BİRLİKTE TRABZONSPOR’A 3 GOL ATTIK’
Benim Altay’da çok hoş günlerim geçti. Mustafa Denizli’yle birlikte Trabzonspor’a üç gol attık; Şükrü Ersoy gitti. Sonra Adanaspor’a attığımız gollerden sonra oradan da Abdullah Gegiç gitti. Sonra Gürsel Tekin. O da Orduspor’u çalıştırıyordu. Benim attığım golle Orduspor’u mağlup ettik. Gürsel hoca ayrılmıştı o maçtan sonra. İsmimiz hoca yiyen ekip olarak anılmaya başlanmıştı.
O vakitler yurt dışında maçlar oynardık. Doğu Almanya, Batı Almanya, Romanya, Bulgaristan, Yugoslavya’da maçlara çıktık. Beni Doğu Almanya’dan çok istediler. Lakin o vakit oralarda para yoktu. O yüzden gitmedim. Türkiye’de kalmayı tercih ettim.
‘MUZAFFER BİZİM EVLADIMIZ, BİZE GOL ATMAZ’
Beşiktaş’tan Altay’a geldim. İzmir Atatürk Stadı’nda Beşiktaş’la oynuyoruz. Tribünlerde 45-50 bin seyirci var. Maçın birinci yarısı golsüz sona erdi. Maçın devre ortasında koridordayız. Bizim liderimiz Esin Özgener ve Beşiktaş’ın Lideri Mustafa Üstünkaya var. Beşiktaş’ın lideri Mustafa Üstünkaya bana dönerek, “Muzaffer bizim evladımız, bize gol atmaz” dedi. Ben de liderim denk gelirse atarım neden atmayayım dedim. Güya içime doğmuştu. Maçın 70. dakikasında golü attım ve maçı 1-0 kazandık. Beşiktaş ismine çok üzüldüm. Lakin Altay ismine sevindim. O periyot ligin son 2-3 haftasıydı. O maçı benim golümle kazandık. Beşiktaş lig ikinciliğinden oldu ve Avrupa’ya gidemedi. Keşke bu attığım gol öteki kadroya olsaydı diye düşündüm.”
(SPOR SERVİSİ)